Στόχος 11 [βιώσιμες πόλεις]: Ποιες είναι οι πόλεις που θα θέλαμε να ζούμε;
Στις πόλεις χτυπάει αδιαμφησβήτητα η καρδιά της ανθρωπότητας, αν σκεφτεί κανείς ότι ο μισός παγκόσμιος πληθυσμός κατοικεί σε αυτές. Μάλιστα μέσα στην επόμενη δεκαετία αυτό το ποσοστό θα φτάσει το 60%, γεγονός που επιβάλλει μία επανατοποθέτηση των πολιτικών σχεδιασμών για τη βελτίωση της βιωσιμότητάς τους. Αυτή η συγκέντρωση τεράστιων πληθυσμών στο μόλις 3% του εδάφους της γης είναι επόμενο να δημιουργήσει ζητήματα που αφορούν στα αποθέματα πόσιμου νερού, στα λύματα και στη δημόσια υγεία, όπως βέβαια και στο περιβάλλον. Είναι αποκαρδιωτικό το γεγονός ότι σε αυτό το ποσοστό του 3% καταναλώνεται το 60-80% της παγκόσμιας ενέργειας, όπως και στο ότι εκεί παράγεται το 75% της εκπομπής αερίων του άνθρακα.
Σε αυτήν την απογοητευτική εικόνα, αν σκεφτούμε ότι 828 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σήμερα σε παραγκουπόλεις, καταλαβαίνουμε ότι η βιωσιμότητα των πόλεων θα έπρεπε να είναι ένα από τα πρώτα θέματα στην ατζέντα των κρατών αλλά και παγκόσμιων οργανισμών σε σταθερή βάση.
Λέγοντας όμως βιωσιμότητα, αλήθεια τι εννοούμε; Εννοούμε ίση πρόσβαση όλων ανεξαιρέτως σε επαρκή, ασφαλή, προσιτή στέγαση και βασικές υπηρεσίες. Ουτοπικό; Για τους πιο αισιόδοξους εξ ημών μπορεί και να μην είναι, όπως και για όλους όσοι εργάζονται καθημερινά για την αλλαγή αυτής της κατάστασης. Μίας κατάστασης που έχει οξυνθεί με τις μετακινήσεις μεγάλων αριθμών ανθρώπων που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τους τόπους τους, είτε για να σωθούν από κάποιο πόλεμο, είτε για να σωθούν από την ανέχεια και τις βάρβαρες συνθήκες διαβίωσης.
Η λύση σε όλα αυτά ασφαλώς δεν βρίσκεται με το να σηκώνονται πραγματικά ή μη τείχη. Ενώ τα κράτη δείχνουν επί της ουσίας μία απροθυμία στην υποδοχή και ένταξη όλων αυτών των ανθρώπων, οι τοπικές κοινότητες και οι πόλεις έχουν να δώσουν χρήσιμα παραδείγματα για το πως μπορούν οι αλληλέγγυες πρακτικές μέσω της συνεργασίας να αποδώσουν καρπούς. Η μετανάστευση μπορεί στην πράξη να βοηθήσει μακροπρόθεσμα στην ανάπτυξη των κοινωνιών και στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης για όλους.
Ο στόχος 11 διαπραγματεύεται μέσα σε όλα την ανθεκτικότητα των κοινοτήτων που φιλοξενούν πρόσφυγες, ιδίως στις αναπτυσσόμενες χώρες. Και αυτή η ανθεκτικότητα αφορά στην ικανότητα των πόλεων να μην χάνουν τη συνοχή τους όταν κάποια φυσική καταστροφή θα σημάνει συναγερμό ή όταν θα χρειαστεί να φιλοξενήσουν ομάδες ανθρώπων που ζητάνε μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή τους.
Η συμπερίληψη όλων, κατοίκων και μεταναστών/προσφύγων, στην καθημερινότητα της κοινότητας είναι προαπαιτούμενο για τη βιώσιμη ανάπτυξη των πόλεων παγκοσμίως. Άλλωστε, αυτή η πολυπολισμικότητα στα μεγάλα κέντρα μπορεί να δείχνει και αρχικά να είναι μία δύσκολη συνθήκη παντρέματος της διαφορετικότητας, αλλά με τη σωστή υιοθέτηση πολιτικών ένταξης και ανάπτυξης, μπορεί να είναι μία μοναδική ευκαιρία ανταλλαγής γνώσεων, κουλτούρας και φυσικά ενίσχυσης του ανθρώπινου εργατικού δυναμικού.
Ο Στόχος 11 λοιπόν αφορά το όνειρο όλων: πόλεις ανθρώπινες για όλους. Πόλεις με λιγότερη -έως καθόλου- φτώχεια και μόλυνση, περισσότερες ευκαιρίες στην εργασία και μαζική πρόσβαση σε αναβαθμισμένες κοινωνικές δομές (μεταφορές, υγεία, εκπαίδευση κα), με καλύτερη σχεδιασμένη χρήση των πόρων. Πόλεις που θα μπορούν να αντιμετωπίζουν επιτυχώς τους όποιους κινδύνους εμφανίζονται, ώστε να συνεχίζουν να αναπτύσσονται, προσφέροντας ίσες ευκαιρίες διαβίωσης και εξέλιξης, προκειμένου να μπορούμε όλοι να ατενίζουμε το μέλλον μας με αισιοδοξία και προσμονή.